Nú mæli ég með tónleikum í kvöld

Jóna Hrönn skrifar:

Nú þegar kosningaúrslit eru komin í hús vil ég mæla með frábærum gospeltónleikum sem fram munu fara í Fjölbrautarskólanum í Garðabæ í kvöld, sunnudaginn 26.4. kl. 20:00.

Ný og gömul gospeltónlist verður flutt undir stjórn Maríu Magnúsdóttur kórstjóra.

Hljómsveit í sérflokki sér um undirleikinn og hana skipa: Ómar Guðjónsson á gítar, Óskar Einarsson á píanó,

Jóhann Ásmundsson á bassa, Brynjólfur Snorrason á trommur og sérstakur gestur með kórnum er Daníel Þór Bjarnason rappari með meiru.

Aðgangseyrir er 1000 krónur fyrir fullorðna, en 500 fyrir börn yngri en 12 ára og nemendur í FG.

Hluti af miðasölu fer í Ljósberasjóð Vídalínskirkju sem er til styrktar börnum í Garðabæ.

Forsala á miðum verður í Vídalínskirkju síðasta vetrardag 22. apríl kl. 18:30.

Taktu á móti sumrinu með gospelkór Jóns Vídalíns

Þjóðkirkjan hefur ekki hagsmuni

Bjarni skrifar: 

Í framhaldi af heilmikilli umræðu hér á Eyjunni um stöðu Þjóðkirkjunnar þá finnst mér brýnt að segja það að Þjóðkirkjan hefur ekki hagsmuni.

Kristin kirkja á enga hagsmuni vegna þess að hún er ekki til sjálfrar sín vegna.  Að því leyti sem kirkja gengur upp í sjálfri sér er hún ekki kristin. 

Kirkjan hefur frá öndverðu skilgreint sjálfa sig og sagst vera „ein, heilög, almenn og postulleg".  (Níkeujátningin):  

• Ein er kirkjan af því að Guð er einn og kallar alla menn til að sameinast í kærleika.  
  
• Heilög er hún í þeim skilningi að hún einblínir á Jesú Krist, helgast honum sem leiðtoga.  
  
• Almenn af því að erindi Guðs er við alla jafnt og hún hafnar öllum mannamuni. 
  
• Postulleg er kirkjan af því að hún er send.  Kirkjan er ekki sett til að kalla menn til sín heldur til þess að fara út á meðal manna og boða þá nýju lífsmöguleika sem Kristur býður.
  

Þegar eðli og inntak kirkjunnar er þannig komið á hreint er hægt að spyrja að ytra formi.  Þá má fara að spyrja hvort við viljum þjóðkirkjuskipulag eða bara stofna facebook-grúppu.  

Kirkja og hagsmunir

Líkaminn lýgur ekki

Gleðilega páska!
Í dag stendur Jesús Kristur fyrir hugskotssjónum okkar, réttir fram gegnum stungnar hendur sínar og biður okkur að snerta sig.

Hefur þú setið við glugga á kaffhúsi við fjölfarið torg eða bara í bíl á Laugaveginum og fylgst með fólki ganga hjá? Það er svo áhugavert að virða fyrir sér fólk. Amma konunnar minnar hét Jónína Jóhannesdóttir. Aldrei heyrði ég hana baktala nokkurn mann og í hverri mannssál sá hún eitthvað fallegt. Það besta sem hægt var að gera fyrir hana á efri árum var að bjóða henni í ís-bíltúr og leggja svo bílnum við Laugaveginn til að virða fyrir sér fólkið. Jóna amma var upp alin í borginni og vissi engan stað fegurri en miðborg Reykjavíkur, þar var fólk og þar var fjölbreytni. Í hennar augum bar hver manneskja með sér eitthvað sem draga mátti lærdóm af.

Í umhverfi mínu á barns- og unglingsárum var kona sem margir horfðu á. Enginn var eins og hún og við krakkarnir og unglingarnir kímdum þar sem hún fór um götur og ganga því hún gekk kengbogin og talaði einkennilegri mjóróma röddu. Einhverntímann var ég á ferð með foreldrum mínum akandi austur um sveitir og þá benti móðir mín mér á bæinn þar sem þessi kona hefði verið niðursetningur þegar hún var barn og hún gaf í skyn að e.t.v. væri samhengi á milli erfiðrar lífsreynslu hennar og þess hvernig hún bar sig og tjáði sig sem fullorðin manneskja. Ég var bara unglingur og sá hana fyrir mér berandi eitthvað ósköp þungt sem barnslíkaminn hefði ekki ráðið við, en hugleiddi það ekkert frekar.
Þegar þessi gamla kona dó var ég kominn nær tvítugu minnir mig og það vildi svo til að síðustu dægrin sem hún lifði var það ein frænka mín sem vitjaði hennar á dánarbeðið. Eftir á fregnaði ég að andspænis dauðanum hefði það gerst að þessi gamla kona rétti loks úr bakinu og lá eðlilega í rúmi sínu og talaði styrkum rómi. Á dánabeðinu var eins og nýr lífskraftur hefði verið leystur úr læðingi og loks eftir alla hennar mæðu auðnaðist henni að koma til sjálfrar sín í samskiptum við annað fólk.

Oft hefur mér orðið hugsað til þessarar konu og ég hef spurt mig hvað það muni hafa verið sem beygði hana og þvingaði með þeim hætti að hún lifði nær öllu lífi sínu kengbogin svo að hún gat ekki horft framan í samferðarmenn sína heldur sá umhverfi sitt alltaf úr hálfsmetra hæð. Hvað var það sem lék hana svo hart til líkama og sálar að hún fann þessa einu útleið að beygja sig í duftið og tala syngjandi rómi fram í ellina?

Já, manneskjur eru merkilegar og mótun persónunnar er flókið ferli. Í því ferli öllu er eitthvað varðandi mannslíkamann sem ekki lýgur. Okkur getur þótt líkaminn svíkja okkur á ýmsan máta, okkur getur fundist hann bregðast okkur og taka stjórn af viljanum, en hann lýgur ekki. Líkaminn lýgur ekki. Það er þess vegna sem þú veist þegar ástvinir þínir ljúga, þú kannt að lesa það sem líkami þeirra segir. Þú veist í margra metra fjarlægð hvað þeim líður sem þú elskar. Og þú þekkir líka hvernig góð snerting megnar að veita kjark og kraft og huggun en vond snerting rænir mann þeim sömu gæðum. Líkaminn lýgur ekki.

Hefur þú séð styttuna frægu eftir Michelangelo sem nefnd er Piata og stendur varðveitt bak við skothelt gler í Péturskirkjunni í Róm? Þar túlkar listamaðurinn Maríu guðsmóður með Jesú látinn í fangi sér. Fá listaverk eru stórkostlegri. María reynir að hylja illa leikinn líkama sonar síns með hvítu líni og maður skynjar umvefjandi móðurást yfirbugaða með fullorðinn karlmannslíkama látinn í fanginu. Líkaminn lýgur ekki. Eina svarið gegn sannleikanum sem Jesús Kristur bar með sér, það eina sem hægt var að gera til að þagga hann var að ráðast að líkama hans, afklæða hann og færa hann í háðungarflíkur, særa hann og þvinga og hengja hann upp til að deyja. Sagan um Jesú segir okkur svo margt. Hún segir okkur m.a. hvað líkaminn er máttugur og ögrandi.

Ég sá þig í morgun, og mjög varst þú orðin breytt,
svo myndin gat tæplega heitið að líktist þér neitt,
og áður en varði var hugur minn fullur af hryggð
við hverfulleik blómsins og aldursins viðurstyggð.

Hér lýsir skáldið Jón Helgason líðan sinni eftir að hafa rekist á gamla æskuást. Myndin sem hann hafði varðveitt í huganum var önnur en sú sem við blasti… og áður en varði var hugur minn fullur af hryggð
við hverfulleik blómsins og aldursins viðurstyggð!?
- Hver hefur kennt okkur að eitthvað sé viðurstyggilegt við hverfulleikann? Hvaðan kemur sú hugsun að öldrun sé annað en falleg?

Líkaminn er svo máttugur í sannleika sínum, hann ber okkur skýr skilaboð og að því leyti sem við erum hrædd við lífið erum við líka hrædd við líkamann. Að því leyti við höfnum veruleikanum finnum við okku knúin til að hafna mannslíkamanum því hver einasti mannslíkami segir sanna sögu. Hver líkami er yfirlýsing. Við eigum engan stað annan til þess að vera en líkamann. Að því leyti sem þú og ég finnum okkur heima í eigin skinni er líf okkar líka merkingarfullt og bærilegt. Gamla konan náði ekki að rétta úr sér og mæla með sinni eiginlegu rödd fyrr en á dánabeðinu. Líkami hennar tjáði þannig mikla örlagasögu, mikla neyð og sársauka sem gerði það að verkum að heilu mannslífi var lifað án þess að hún fengi að kannast við sjálfa sig fyrr en á síðustu dögum lífsins. Menning okkar hefur í aldanna rás borið með sér neikvæð skilaboð um líkamann sem á okkar tímum hafa orðið háværari en nokkru sinni. Afþreyingariðnaðurinn sýnir þrotlausa upplausn líkamans í ótal myndum með sífellt nýjum aðferðum. Ýmist er líkaminn afmyndaður í beinum árásum eða upphafinn í óraunveruleika sem allt þjónar því markmiði að auka á óöryggi fólks í eigin skinni.

Á bænadögum og páskum virðum við fyrir okkur líkama Jesú og allt sem um hann varð. Á páskadagsmorgni stendur Jesús upp risinn fyrir hugskotssjónum okkar, réttir fram gegnum stungnar hendur sínar og biður okkur að snerta sig. Hvað merkir það? Hvað merkir upprisa holdsins, upprisa líkamans? Líkaminn lýgur ekki.

Steinninn sem velt hafði verið fyrir grafarmunnann var innsiglaður valdi keisarans. Í gröf sinni var Jesús fangi dauðans og valdsins í heiminum. Þetta tvennt sem við óttumst umfram allt; sjúkdómar, hrörnun og dauði á aðra hönd heimskan, græðgin og vægðarleysi heimsins á hina. Gröf Krists - örglög mannsins undir valdi dauðans og heimsins.

Svo stendur Jesús sýnir okkur særðan og svívirtan líkama sinn og segir „Lítið á hendur mínar og fætur að það er ég sjálfur. Þreifið á mér og gætið að.”
- Sjáðu mig segir hinn særði og yfirgefni Kristur við þig. Þú sem alltaf ert á flótta frá veruleikanum. Ég er hann. Ég er veruleikinn.
- Snertu mig segir hinn upp risni Jesús. Snertu mig, þú sem óttast valdið í heiminum. Ég er valdið. Ég er hið sanna vald.
Sjúkdómar, hrörnun og dauði gera tilkall, heimskan, græðgin og vægðarleysið gerir það líka, en ég er veruleikinn ég er valdið sem að eilífu ríkir. Það er gott að vera maður af holdi og blóði segir hinn upp risni, mennskan er góð og þú mátt velja hana, umfaðma hana, þiggja hana. „Lítið á hendur mínar og fætur að það er ég sjálfur. Þreifið á mér og gætið að.” Líkaminn lýgur ekki.

Þegar við notum hugtakið þjóðarlíkami þá erum við að vísa til einhvers sem við vitum að er satt. Þjóðarlíkami! – það er einhver ærleg samvitund sem við eigum og höfum. Ekki satt? Við höfum fundið til í þjóðarlíkamanum á þessum mánuðum og misserum. Skynjum við ekki hvernig sá líkami er gegnum stunginn af heimskunni, græðginni og vægðarleysinu? Það gildir um þjóðarlíkamann jafnt sem mannslíkamann að sterk öfl vinna að upplausn hans?
Við skulum ekki undrast það því menning okkar hefur svo lengi óttast líkamann og sannleika hans. Hvernig ætti slík menning sem niðurlægir líkamann í síbylju að varðveita þjóðarlíkamann heilan? Hvernig á samfélag sem sér sig knúið til að hafna sannleika líkamans að taka við sannleika þjóðarlíkamans? Hvernig á slíkt samfélag að þora að kannast við þjóðarvilja og rækta samstöðu um raunveruleg lífsgildi?

„Hví eruð þið óttaslegin og hvers vegna vakna efasemdir í hjarta ykkar?” spyr hinn upp risni freslari í aðstæðum dagsins. „Lítið á hendur mínar og fætur að það er ég sjálfur. Þreifið á mér og gætið að.”
Þau myrku og sterku öfl sem vilja upplausn líkamans og krefjast hennar í sífellu, þau sömu öfl sem krossfestu Krist, vilja ekki samstöðu þjóðarlíkamans. Upprisa þjóðarviljans er þeim andstæð og meðvitund manna um gæði lands og sjávar er sem eitur í beinum þeirra. Hinn ævaforni ótti við líkamann og hverfulleika efnisins sem birtist í skefjalausri ásælni og undirokun á öllum tímum hefur á okkar öld náð nýjum hæðum. Þvingunarmáttur keisarans í Róm á dögum Krists er barnaleikur við hliðina á því valdi sem í dag þjakar jarðarkúluna svo að jöklarnir bráðna og reiði jarðarbúa vex jafn hratt og uppreiknaðar skuldir þeirra.

Páskamorgunn boðar sigur lífsins yfir dauðanum og sigur hins þjónandi valds yfir þvingunarvaldinu. Innsigli keisarans var rofið er bjargi var bifað af gröf og þannig var ekki einasta vald sjúkdóma og dauða sett undir afstætt ljós heldur líka vald heimsins. Sigur páskanna merkir að dauðinn neyðist til að þjóna lífinu og veraldarvaldið neyðist til að þjóna mannlegum þörfum. Mennskan er staðfest í eitt skipti fyrir öll.

Kristur er upp risinn – Við megum óhrædd lifa og óhrædd deyja.
Kristur er upp risinn – Við megum verja almannaheill.
Kristur er upp risinn – Við megum taka við landinu okkar, fegurð þess, ögrunum þess og auðlindum.
Kristur er upp risinn – Við megum hafna þvingunarvaldinu og lifa sem frjálsir menn.

Amen.

Nei!

Prédikun á skírdagskvöldi 2009

Ég vissi að þetta var hann. Við strákarnir höfðum farið út að fiska. Í fyrsta sinn frá því ósköpin dundu yfir höfðum við bara ákveðið að gera eitthvað hversdagslegt. Tíberíasvatn. Ég þekki það eins og lófann á mér. Ef ég hefði aldrei yfirgefið netin og fylgt meistaranum. Ef ég hefði bara áfram verið Símon Jóhannesson þá hefði ég einmitt verið að þessu. Fiska.
Ég hafði verið að hugsa þetta þar sem við sátum um nóttina í bátnum og ekkert hafði veiðst. Ef ég bara hefði aldrei staðið á fætur, aldrei yfirgefið netin og bátinn... hvað þá?
Þá heyrðist röddin: „Drengir! Hafði þið nokkurn fisk?” Ég verð að viðurkenna að það fór um mig unaðstilfinning þegar þessi rödd barst ofan af ströndinni. Drengir! Hvað ég óskaði þess að vera einmitt drengur í hópi drengja, fiskimaður í áhöfn. Allt nema lærisveinn. Þessi maður, þessi rödd vissi ekkert um okkur og ég fann að okkur þótti það öllum frekar hressandi. Við hljótum að hafa hljómað kjánalega þegar við svöruðum hver um annann: “Nei!” eins og við værum fegnir því að hafa engan fisk.

Svo kom það. Maður er stundum svo seinn að hugsa: “Kastið netinu hægra megin við bátinn og þið munuð verða varir.” Við vorum bara svo fegnir að vera með, fegnir að vera ekki einhverjir lærisveinar heldur bara drengir. Við þrifum í netið og köstuðum eins langt og við gátum og ég dáðist að því með sjálfum mér að það væri bara eins og maður hefði engu gleymt. Ég hafði varla selppt hugsuninni þegar ég mundi hverju ég hafði gleymt. Netin hefðu ekkert þurft að fyllast mín vegna ég var búinn að kveikja. Og þegar þau fylltust allt í einu af öllum þessum fiski, þessari iðandi kös, þá byrjaði ég að gráta. Þeir héldu að ég væri að flýta mér til hans þegar ég gyrti mig og stökk frá borði, til að vaða í land. Ég grenja ekki fyrir framan fólk.
Þarna stóð hann búinn að kveikja kolaeld og setja fiska á glóðir. Dæmigert fyrir hann. Svo sátum við bara og mötuðumst. Strákarnir höfðu komið með eitthvað af aflanum og bætt á glóðirnar. Það var dauðaþögn. Hvað á maður svo sem að segja? Við biðum eftir því að hann ryfi þögnina.

- „Símon Jóhannesson!” Um leið og hann ávarpaði mig svona fann ég augnaráð hans hvíla á mér. Gat hann vitað hverju ég var að velta fyrir mér úti á vatninu hugsaði ég í einhverju fáti. „Símon Jóhannesson! Elskar þú mig?” Þegar hann spurði mig rifjaðist upp hvernig ég hafði látið þegar hann vildi þvo mér um fæturna þarna síðasta kvöldið. Eftir á var ég svo feginn þessum fótaþvotti þótt mér þætti uppátækið út í hött. „Aldrei að eilífu skaltu þvo fætur mína!” hafði ég sagt en hann hafði horft á mig einmitt þessu heita og krefjandi augnaráði sínu: „Ef ég þvæ þér ekki áttu enga samleið með mér.” (Jóh. 13.8) Hann var ekki að hóta mér. Það var ekkert svoleiðs. Og þegar ég gafst upp og leyfði honum að þvo mér um fæturna þá fann ég... Já, ég bara fann að hann elskaði mig.
Nú spurði hann mig að þessu sama, ég horfði yfir kolaeldinn sem aðskildi okkur, mætti augum hans eins yfirvegað og mér var unnt: „Já, Drottinn, þú veist að ég elska þig.” Og ég meinti það. Hann sleppti ekki af mér augunum en sagði „Gæt þú lamba minna.”
Ég horfði bara í gaupnir mér.

Ég var ekki hálfnaður með seinni bitann minn þegar ég fann að hann var byrjaður að horfa á mig aftur. Og svo kom það: „Símon Jóhannesson, elskar þú mig.”
Ég gat aldrei reiknað hann út. Nú spurði hann mig í annað sinn að því sama og notaði líka gamla nafnið. Þegar við fórum út í Getsemanegarðinn eftir matinn síðasta kvöldið þá hafði hann vitað að ég tók með mér sverð. Ég hafði sýnt honum það og hann hafði bara verið jákvæður, horft á sverðið og sagt að þetta væri nóg. Það veit Guð að ég var bara að reyna að standa mig. Svo þegar þeir komu, Júdas og herflokkurinn. Ég sver að á þeirri stundu var ég tilbúinn að berjast og deyja. Ég sá rautt þegar ég greip til sverðsins og hjó inn í hópinn í myrkrinu. „Slíðara sverð þitt!” hrópaði Jesús og það var eins og rödd hans megnaði að frysta myndina. Ég hélt fyrst að hann væri að beita sér á einhvern af hermönnunum en hann stóð og horfði á mig! Allir horfðu á mig. „Slíðara sverð þitt! Allir sem sverði bregða munu fyrir sverði falla.” (Matt.26.52) Þetta sagði hann. Svo beygði hann sig niður og tók eitthvað upp sem lá blóðugt í grasinu. Ég frétti seinna að hann hafi heitið Malkus, sá sem ég sneið af eyrað. Hvaða refsingu skyldi ég ella hafa fengið hjá Rómverjum? Hann bjargaði mér gjörsamlega, ég væri ekki á lífi í dag. Kannski ekki Malkus þessi heldur. Maður getur ekki vitað.
- Jesús hafði s.s. spurt mig í annað sinn og ég ákvað að svara honum aftur heiðarlega: „Já, Drottinn, þú veist að ég elska þig.” Enn sleppti hann ekki augunum af mér, en sagði: „Ver hirðir sauða minna.”

Ég hafði vitað að þetta var hann áður en fiskarnir syntu í netið. Ég vissi líka að hann myndi spyrja mig í þriðja sinn.

Það er þannig með sumt að maður grefur það, geymir það í óminninu. Það vita allir sem hafa verið barðir til óbóta að það eru fyrstu höggin sem eru verst. Svo dofnar maður. En þegar ég sat við eldinn inni í hallargarði æðstaprestsins og sá þá berja Jesú... Þú getur ekki vanist slíku. Það dofnar ekkert þótt það haldi áfram. Ég var viti mínu fjær af skelfingu og reiði og neytti allra krafta til þess að sýnast venjulegur, falla inn í hópinn. Ég varð að sitja þarna, ég gat ekki farið og ekki heldur verið. Þá kom kona sem var þarna eitthvað innanbúðar og sagði: „Þú varst líka með Jesú frá Galíleu.” „Nei!” sagði ég, miklu hærra en ég hafði ætlað mér. Fólk snéri sér og góndi á mig. Ég skili ekki enn að ég skyldi segja þetta, og það svona hátt! Og þegar hin konan kom var ég búinn að tapa. Ég sór við sjálfan Guð að ég þekkti ekki þennan mann, þennan Jesú. Og í vissum skilningi var það satt. Ég þekkti ekki ranglætið og heimskuna sem blasti við mér, gat með engu móti kannast við auðmýkinguna, varnarleysið, afskræminguna sem orðin var á honum. Engin manneskja var fegurri og sannari, stærri en hann. Ég heyri enn höggin í huga mér þegar þeir slógu hann með hnefunum, eða hvernig þeir börðu hann með stöfunum. Hann stóð bara og barðist við að halda jafnvægi, sagði ekki eitt orð, lyfti ekki fingri. Svo hræktu þeir í andlitið á honum. Beint í andlitið hans. Það liðu mánuðir þangað ég gat sjálfur hrækt, bara svona eins og maður gerir. Ég hafði gegnið út í fordyrið til að losna undan athlyglinni, þá komu fleiri og það var einhver blanda af vorkunn og háði í þessu: „Víst ertu líka einn af þeim enda segir málfæri þitt til þín.” Ég var varla búinn að sleppa orðinu, sverjandi af mér allt og alla með Guðsnafn á vörum þegar hanagalið ómaði um allan hallargarðinn. Ég hefði eins getað orðið fyrir eldingu: „Á þessari nóttu áður en hani galar, muntu þrisvar afneita mér.” hafði hann sagt. (Matt. 26.33-34)

„Símon Jóhannesson, elskar þú mig?” Ég beið eftir þessu. Þrisvar hafði ég svikið hann, þrisvar hlaut hann að spyrja. Það hryggði mig. Samt vottaði ekki fyrir ásökun í þetta þriðja sinn ekki frekar en síðasta kvöldið þegar hann sagði fyrir um það sem verða mundi. Mér þótti gott að geta svarað honum afdráttarlaust í þriðja sinn enda þótt ég þyrfti ekki að upplýsa hann um það sem hann vissi ofurvel. Þess vegna sagði ég: „Drottinn, þú veist allt. Þú veist að ég elska þig.”
„Gæt þú sauða minna.” svaraði hann.